Toegeven aan de stress, rust nemen en een nieuw pad inslaan
Vaak dacht ik erover om iets anders te gaan doen. En ik zette ook verschillende eerste stappen om te veranderen, want ik heb verschillende opleidingen gedaan in de richting van coaching en communicatie. Maar daarna doorpakken durfde ik niet. Ik was bang om mijn inkomen te verliezen. En had allerlei overtuigingen die me tegenhielden. Dit zorgde ervoor dat ik veilig op de ingeslagen weg door bleef gaan. In 2022 vertelde mijn lichaam mij dat ik andere keuzes zou moeten maken. Ik had last van duizelingen en voelde me doorlopend moe. Ook thuis had ik nergens meer zin in. Regelmatig was ik kortaf tegen man en kinderen. De dag dat ik zonder reden flauwviel tijdens een werkuitje was voor mij het signaal om door te pakken. Ik ging in gesprek met mijn werkgever over een eventueel vertrek. En toen werd de spanning (stress weet ik nu) mij te veel en raakte ik burn-out.
Begin 2023 liep ik mijn pelgrimstocht van Lissabon naar Santiago de Compostella, nog herstellende, maar vastbesloten om al wandelend een nieuwe weg in te slaan. De lange afstandswandeling, de natuur en de gesprekken met de mensen die ik onderweg ontmoette, gaven mij rust en ruimte in mijn hoofd, maar ook energie en zelfvertrouwen. Wat ik toen ook besefte was dat mijn neiging om altijd maar naar oplossingen en antwoorden te zoeken me niet verder bracht. Eindelijk durfde ik een keuze te maken.
“Ik hoef niet steeds maar op zoek naar mijn pad, het pad vindt mij wel.”
.
Lief Hart,
Je mag bloeden, want ik zal het deppen.
Mijn teugels laat ik gaan.
Ik beloof je dat ik weer op zoek ga,
dat wij weer op zoek gaan naar elkaar.
Dat we weer samen optrekken.
Met ons Lijf als ons kompas.
En het maakt echt niet uit wat de rest,
de wereld daarvan vinden mag.
Liefs Hoofd
Marieke