Het haar plakt aan mijn gezicht en druppels lopen langs de binnenkant van de kraag mijn jas in. Ik sta stil op het grote kale plein en kijk om me heen naar de grijze blokken beton met neonlicht. ‘Wie in godsnaam heeft dit ooit bedacht?’ Het zinnetje zingt de hele weg naar de parkeergarage door mijn hoofd.
Dit was ik lang geleden. Op die donkere winteravond besloot ik dat de wereld grotendeels door mensen verzonnen is. Als er iemand anders aan de tekentafel van dat natte plein had gezeten dan zag de wereld er nu anders uit. En vanaf dat moment is er altijd iets in mij op zoek naar de betekenis van echt leven.
Ik vind de antwoorden in de natuur. Tijdens een wandeling in de zon. Als de regen klettert en ik beschutting zoek onder een oude eik. Of in een goed gesprek of een toevallige ontmoeting. En daarover schrijf ik heanige verhaaltjes. Dat is het Twents voor kleine verhaaltjes over kleine momenten, soms met grote betekenis.
Marieke